Συνταγή για τηγανητό κοτόπουλο

Μετακομίσαμε στο Βανκούβερ από το Έντμοντον όταν ήμουν οκτώ ετών. Η μαμά μου είχε βαρεθεί τους ατελείωτους χιονισμένους χειμώνες και τα γεμάτα κουνούπια καλοκαίρια. Δεν ήθελα να μετακομίσω - όλη μου η ζωή ήταν στο Έντμοντον. Ο καλύτερός μου φίλος και εγώ περάσαμε το πρώτο μέρος του καλοκαιριού πριν αφήσω την εξάσκηση στη συγγραφή επιστολών. Ανησυχούσα ότι δεν θα είχα φίλους. Οι γονείς μου προσπάθησαν να πείσουν εμάς τα παιδιά ότι θα κάναμε πολλούς νέους φίλους στο σχολείο—τουλάχιστον θα είχαμε τα ξαδέρφια μας.

Το καλοκαίρι που μετακομίσαμε ήταν πολύ Βιετναμέζικο κοκκινιστό μοσχαρίσιο τάκος ζεστό αλλά δεν υπήρχαν κουνούπια. Η μαμά μου είχε δίκιο σε αυτό. Είχε δίκιο και για τον ενθουσιασμό των ξαδέρφων μας. Ένας από αυτούς μου είπε ενθουσιασμένος ότι θα μου άρεσε να ζω στο Βανκούβερ λόγω του τηγανητού κοτόπουλου. Το τηγανητό κοτόπουλο φαινόταν παράξενο να υποστηρίζεις για μια πόλη...αλλά, ήμασταν οκτώ.

Εγώ: Είχα ξαναφάει τηγανητό κοτόπουλο. Τι το ιδιαίτερο έχει εδώ;
Ξάδερφος: Είναι το καλύτερο στην εκκλησία. Είναι πολύ καλό!

Στην αναφορά της εκκλησίας μπερδεύτηκα. Δεν είχα πατήσει ποτέ το πόδι μου σε εκκλησία από όσο ήξερα, ούτε οι γονείς μου. Αλλά αν έκαναν καλό κοτόπουλο, γιατί όχι; Η ξαδέρφη μου συνέχιζε να ταλαιπωρεί τη μαμά της για να μας πάει στην εκκλησία και ένα Σαββατοκύριακο το έκανε. Αγόρι εξεπλάγην όταν μπήκαμε σε ένα πάρκινγκ με ένα γαλαζοπράσινο και πορτοκαλί πινακίδα που έγραφε "Church's Chicken" Ένα μεγάλο "AH HA!" συνέβη η στιγμή: η ξαδέρφη μου δεν μιλούσε για εκκλησία, ήτανμιλώντας για το Church's Chicken, μια αλυσίδα τηγανητού κοτόπουλου που δεν είχαμε στο Έντμοντον.

Δεν εντυπωσιάστηκα τόσο πολύ από το κοτόπουλο της Church στα οκτώ μου, αλλά πρέπει να ομολογήσω ότι τώρα, ως ενήλικας, είναι σίγουρα μια από τις ένοχες απολαύσεις μου. Αυτό που ο Mike και εγώ επιδιδόμαστε τρόπο πολύ συχνά. Το δέρμα του κοτόπουλου της Εκκλησίας είναι πάντα τραγανό και το κρέας είναι πάντα υγρό. Και είναι τόσο εύκολο. Λίγο πολύ εύκολο.

Όποτε κάτι είναι λίγο πολύ εύκολο, μου αρέσει να το κάνω δύσκολο για τον εαυτό μου. Έτσι, την τελευταία φορά που Crumble τάρτας με μήλο κανέλας χτύπησε η λαχτάρα, αντί να κατευθυνθώ στο αγαπημένο μας κλαδί κοτόπουλου της Εκκλησίας, αποφάσισα να φτιάξω ένα τηγανητό κοτόπουλο στο σπίτι. Έχω τηγανίσει πολλά κοτόπουλα στο παρελθόν, αλλά ποτέ δεν ήταν τόσο καλά όσο της Church.

Αυτή τη φορά αποφάσισα να πάω με μια συνταγή Bon Appétit. Μου συνέστησαν το τηγάνισμα σε μαντεμένιο τηγάνι, κάτι που δεν έχω ξανακάνει. Συνήθως όταν τηγανίζω μου αρέσει να το κάνω σε μια κατσαρόλα ψηλής όψης, για να μην πιτσιλάει στο ελάχιστο. Σίγουρα υπήρχαν πολύ περισσότερα πιτσιλίσματα από ό,τι έχω συνηθίσει, αλλά άξιζε τον κόπο. Το κοτόπουλο ήταν εξαιρετικά ζουμερό και το δέρμα ήταν θρυμματιστικά τραγανό. Ήταν τόσο καλό όσο το Church’s Chicken; θα έπρεπε να πω όχι. Νομίζω ότι η συνταγή χρειαζόταν μια πινελιά περισσότερο καρύκευμα, αλλά σίγουρα δεν παραπονιόμουν και ούτε ο Mike. Γυαλίσαμε και τα οκτώ κομμάτια με μία κίνηση.

Είμαι τραγανός, είμαι υγρός: ΕΙΜΑΙ ΚΟΤΟΠΟΥΛΟ ΣΤΗΓΓΙΝΑ!